I entered college as a normal student who goes to school 6 times a week, a student who used to go to internet cafe and play with my friends. A student who never thought he would have done something good something in his life until he met someone. Someone who have made a difference in his life. Someone who gave me a chance to prove myself that I am more than a person that I already thought I was. Someone that changed my life forever.
That day, I became a superstar in the very eyes of the organizing body. I was like a superman-like person that saved them in that crucial moment. They really looked up high on me and started praising me for what I did. And exactly that moment, I realized that everyone in that place is already like my friend 'cause they cared for you like you were a VIP to them. But, like all things on earth, things come to an end. One day, they would stop caring for you. Then, they would start ignoring you like they never knew you existed. After that, you will feel the loneliness inside. It is just me who is left to care for me. Everyone that I knew is now acting so cold on me because, right now, I am no worth to them. I am just a student who never excel in anything but being a hardcore technical person.
This is just saddening :(
Friday, July 29, 2016
Thursday, July 28, 2016
Bumabalik
Malapit na magisang taon simula nang kayo'y nagpasiyang gawing legal ang relasyon. Masaya kayo sa piling ng isa't isa. Lagi kayong nagsasabay kapag uwian, kumakain ng sabay, magkausap sa personal at sa Facebook. Tila ba'y walang makakapaghiwalay sa inyo sapagkat ang buong araw niyo ay nakatuon sa pagpapasaya ng bawat isa.
Pero dumating ang panahon na kung saan darating at darating din ang problema. Nagaaway minsan kahit maliit na bagay lang ang pagtatalunan, hindi nagpapansinan kasi nagseselos sa makakasama ng bawat isa, wala nang oras para makapagsaya, nababawasan na ang sabik na makapiling ang titaong minsan mong tinuring na pinakagusto mong mapaiyo. Bakit nagkakaganyan? Minsan mo ding nabanggit sa akin na ang pagkagusto mo sa kanya ay hindi nagbabago simula ng kayo ay magkaklase nung hayskul. Ang mga pahiwatig ng kilos mo ay parang siya na ang pinakagwapo at pinakakinakasabikan mong mapaiyo. Pero ngayon na dahil sa pagseselos, kawalan ng oras at kahit onting 'di pagkakaunawaan halos ipagtabuyan mo na siya at nawawala na ang tamis ng samahan. Mahal mo siya 'di ba? Kung mahal mo talaga siya, walang away na di nareresolba bago matulog sa gabi, walang away na palalalain ng walang dahilan.
Sa tuwing nagkakalabuan kayo, nagaaway kayo, at di nagpapansinan, tyaka mo lang naalala ang pangalan ko. Tyaka mo lang naiisip na kausapin ako at kamustahin ako. At eto naman akong tanga, na kahit kelan di mapapasayo, na gagamitin na ang pagkakataon para makalapit at makausap ka, na laging nasa tabi mo lalo na sa panahong pinakamahina ka, at taong andiyan sa tabi mo hanggang magkasundo ulit kayo at muling ako'y malimutan. Sa mga pagkakataong ito, ako muna ang pupunas sa mga luha mo at taong pwede mong sandalan, yakapin, saktan kung maari hanggang sa bumuti ang iyong kalagayan at kalooban.
At sa pagsapit ng dapithapon, eto pa din ako nakaupo sa isang tabi habang pinapanuod kayong sumayaw sa awit ng pag-ibig.
Pero dumating ang panahon na kung saan darating at darating din ang problema. Nagaaway minsan kahit maliit na bagay lang ang pagtatalunan, hindi nagpapansinan kasi nagseselos sa makakasama ng bawat isa, wala nang oras para makapagsaya, nababawasan na ang sabik na makapiling ang titaong minsan mong tinuring na pinakagusto mong mapaiyo. Bakit nagkakaganyan? Minsan mo ding nabanggit sa akin na ang pagkagusto mo sa kanya ay hindi nagbabago simula ng kayo ay magkaklase nung hayskul. Ang mga pahiwatig ng kilos mo ay parang siya na ang pinakagwapo at pinakakinakasabikan mong mapaiyo. Pero ngayon na dahil sa pagseselos, kawalan ng oras at kahit onting 'di pagkakaunawaan halos ipagtabuyan mo na siya at nawawala na ang tamis ng samahan. Mahal mo siya 'di ba? Kung mahal mo talaga siya, walang away na di nareresolba bago matulog sa gabi, walang away na palalalain ng walang dahilan.
Sa tuwing nagkakalabuan kayo, nagaaway kayo, at di nagpapansinan, tyaka mo lang naalala ang pangalan ko. Tyaka mo lang naiisip na kausapin ako at kamustahin ako. At eto naman akong tanga, na kahit kelan di mapapasayo, na gagamitin na ang pagkakataon para makalapit at makausap ka, na laging nasa tabi mo lalo na sa panahong pinakamahina ka, at taong andiyan sa tabi mo hanggang magkasundo ulit kayo at muling ako'y malimutan. Sa mga pagkakataong ito, ako muna ang pupunas sa mga luha mo at taong pwede mong sandalan, yakapin, saktan kung maari hanggang sa bumuti ang iyong kalagayan at kalooban.
At sa pagsapit ng dapithapon, eto pa din ako nakaupo sa isang tabi habang pinapanuod kayong sumayaw sa awit ng pag-ibig.
Monday, July 25, 2016
Leader-shit
Some people lead because they want to run an organization.
Some people lead because they want to make a difference.
Some people lead because they want to change something.
Some people lead because of the priviledge.
Some people lead because of their own intentions.
But remember a true leader knows how other members of the organization thinks and knows how to control and manage them in anyways possible.
Not making and spreading any false rumors or news, a true leader knows how to respect his team.
Some people lead because they want to make a difference.
Some people lead because they want to change something.
Some people lead because of the priviledge.
Some people lead because of their own intentions.
But remember a true leader knows how other members of the organization thinks and knows how to control and manage them in anyways possible.
Not making and spreading any false rumors or news, a true leader knows how to respect his team.
Subscribe to:
Posts (Atom)